Znad rzeki zwanej Bystrą nad rzekę Powolną. Z lasów wilgotnych ku białym polom. Ze wzniesień wieczystych ku wulkanicznej górze. Z wyrazistej ścieżki ku wieży klasztornej w chmurze. Z pamięci zmienionej w pył ku miejscu wyniosłemu, Gdzie święty Wojciech kazał ludowi onemu. Miasto z mgły. Czas święty zawsze we mgle - W nim będą moje dawne noce i dnie. Rzeka znowu jest bystra, nie namolna. A las - czarnozielony tu, gdzie białe pola. Moje wzniesienie jest wieczyste, nie wulkaniczne. W łęgach wiją gniazda same słowiki. A tam, gdzie dziecko rysuje białe kreski, Przechadza się, patrząc w ziemię, Stanisław Wasylewski.