Płk prof. zw. dr hab. n. wet. Stefan Kossakowski

Rys biograficzny i działalność naukowo badawcza

exlibris
1. Wstęp
"Kossakowscy są starożytnym licznie rozrodzonym rodem szlacheckim z przydomkiem Korwin. Nazwisko swoje ród ten wziął od wsi Kossaki na Mazowszu w Łomżyńskiem. Stąd Kossakowscy rozsiedlili się na Litwie, Rusi Czerwonej, Podolu i Ukrainie - „Jako protoplastę rodu, który ugruntował jego znaczenie wymienia się Franciszka Kossakowskiego (około 1550-1611) herbu Ślepowron uznanego za dzielnego wojownika w bitwie pod Kirchholmem (1605)".
Herb kossakowski
Herb Kossakowskich
(S. Orgelbranda-Encyklopedja Powszechna z ilustracjami i mapami, tom VIII, Warszawa, wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego S. Orgelbranda Synów. 1900.)
Redakcja:
Dr n. med. Anna Kossakowska-Krajewska
Dr n. med. Andrzej Kossakowski
ul, Wojska Polskiego 5/3
24-100 Puławy
Róża

Prof. zw. dr hab. n. wet. Stefan Kossakowski



II. Rys biograficzny
Stefan Eugeniusz Kossakowski urodził się 20.12.1921 r. w Stanisławowie (województwo stanisławowskie), gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej im. Adama Mickiewicza i następnie do gimnazjum klasycznego im. Mieczysława Romanowskiego. Gimnazjum miało bardzo długą i chwalebną historię .W 1928 r. obchodziło uroczyście dwusetną rocznicę swego powstania, a w 1867 r. w zaborze austriackim wprowadzono w gimnazjum jako wykładowy język polski zamiast niemieckiego. Mieczysław Romanowski to były uczeń tego gimnazjum poeta romantyzmu poległy w powstaniu styczniowym. W 1935 r. po reformie szkolnictwa Stefan Kossakowski uczęszczał do liceum humanistycznego im. Mieczysława Romanowskiego (nr.594).W lipcu 1938 r. przebywał na obowiązkowym obozie przysposobienia wojskowego w Pasiecznej nad Bystrzycą Nadwórniańską (Gorgany). W maju 1939 r. uzyskał świadectwo dojrzałości (matura). W czerwcu tego roku zdał egzamin i został przyjęty na medycynę wojskową - Centrum Wyszkolenia Sanitarnego - Wydział Medyczny Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W lipcu odbył obowiązującą, szczególnie kandydatów na studia wyższe, jednomiesięczną pracę w Junackich Hufcach Pracy. Była to budowa drogi w rejonie budowy Muzeum Pokuckiego w Kosowie. Początek roku akademickiego w CWSan. zaczynał się zwykle 1 września.
Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej w 1939 r. i po zajęciu przez ZSRR terenów wschodniej i południowo wschodniej Polski S. Kossakowski pracował jako magazynier w centralnym magazynie Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Stanisławowie. Następnie po wojnie niemiecko radzieckiej pracował jako robotnik fizyczny w Miejskim Taborze Transportowym (konnym), a następnie jako robotnik techniczny w Zakładach Rektyfikacji Spirytusu. W 1943 r. rozpoczął studia na Lekarsko Weterynaryjnych Kursach (Tierarztliche Veterinarmedizinische Fachkurse )we Lwowie (przed wojną Akademia Weterynaryjna). Pod koniec okupacji niemieckiej rodzina przeniosła się do Jarosławia a następnie do Krakowa.
W 1944 r. otwarto w Lublinie Uniwersytet Marii Curie Skłodowskiej z Wydziałem Weterynaryjnym, na którym Stefan Kossakowski kontynuował rozpoczęte w czasie wojny studia, które ukończył w kwietniu 1948 r. uzyskując dyplom lekarza weterynarii.
Od września 1947 r. do września 1948 r. pracował jako młodszy asystent i następnie; asystent w Katedrze Histologii i Embriologii Wydziału Weterynaryjnego UMCS. Następnie pracował w Rzeźni Miejskiej w Katowicach, skąd został powołany na 6 tygodniowy kurs przeszkolenia lekarzy weterynarii w Wojskowym Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych w Puławach. W związku z powiększaniem liczebności armii kurs ten przedłużono do 3 miesięcy i wszystkich kursantów włączono do zawodowej służby wojskowej w korpusie oficerów Służby Weterynaryjnej. W 1949 r. Stefan Kossakowski zawarł związek małżeński z koleżanką ze studiów lek. wet. Amelią Mitarnowską pracującą w Zakładach Mięsnych w Katowicach. Amelia Kossakowska adiunkt w Zakładzie Higieny Żywności Zwierzęcego Pochodzenia Państwowego Instytutu Weterynaryjnego w Puławach, zmarła w lutym 2010 r., przeżywszy 90 lat.
W 1952 r. urodziła się córka Anna Antonina obecnie dr n. med. Kossakowska Krajewska pediatra, neonatolog, specjalista anestezjolog, adiunkt w Katedrze Pielęgniarstwa Wydziału Nauk Medycznych Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie, lekarz pracujący od 1978 r. w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym w Olsztynie oraz sekretarz kolegium redakcyjnego Rocznika Medycznego Polish Annals of Medicine w Olsztynie. W 1955 r. urodził się syn Andrzej Stefan. Kossakowski obecnie dr n. med. specjalista ortopeda traumatolog, ordynator Oddziału Chirurgii Urazowej z Ortopedią Szpitala Powiatowego w Radzyniu Podlaskim oraz wykładowca w zakresie urazowości i rehabilitacji w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Białej Podlaskiej.
Po nominacji na stopień porucznika lek. wet. Stefan Kossakowski został skierowany na stanowisko Szefa Służby Weterynaryjnej w 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty w Bytomiu, na etacie której było kilkaset koni. W 1951 r. został przeniesiony do WCWiBWet. w Puławach, gdzie pełnił obowiązki wykładowcy i kierownika Szkoły Podoficerów Weterynarii i następnie kierownika Oficerskiej Szkoły Felczerów Weterynarii. W związku z postępującą mechanizacją armii zlikwidowano dział wyszkolenia, a kpt. lek. wet. Stefan Kossakowski został mianowany kierownikiem kliniki doświadczalnej wchodzącej w skład Oddziału Badań. W okresie tym awansował na stopień majora. W wyniku dalszej mechanizacji armii uległ likwidacji w 1961 r. WCWiBWet. i powstał zatwierdzony przez Radę Wojskowego Szkolnictwa Wyższego, Wojskowy Ośrodek Naukowo -Badawczy Służby Weterynaryjnej z Radą Naukową, której przewodniczącym został prof. dr Abdon Stryszak członek Polskiej Akademii Nauk. W Ośrodku tym mjr Stefan Kossakowski został kierownikiem Zakładu Toksykologii z Ochroną Radiologiczną, a od 1977 r. zastępcą komendanta Ośrodka do spraw naukowych. W okresie tym awansował na kolejne stopnie wojskowe podpułkownika i pułkownika. W maju 1989 r. przeszedł na emeryturę.
Lek. wet. Stefan Kossakowski otrzymał w 1962 r. na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie stopień doktora weterynarii na podstawie rozprawy pt.: „Ocena sprawności pociągowej koni taborowych w maskach, przeciwgazowych". W 1971 r. Rada Wydziału Weterynaryjnego WSR w Lublinie nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt.: „Wpływ skojarzonego działania subletalnych dawek promieniowania jonizującego i związku fosforoorganicznego na organizm zwierzęcy". Na zlecenie Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki opracował program szkolenia z Ochrony Radiologicznej na Wydziałach Weterynaryjnych oraz prowadził w latach 1966-1969 wykłady i ćwiczenia z tego przedmiotu na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie. W 1969 r. zorganizował na tym Wydziale w ramach Instytutu Nauk Fizjologicznych Samodzielną Pracownię Toksykologii, którą kierował do 1972 r. Następnie przeszedł do Instytutu Weterynarii w Puławach na stanowisko kierownika (1/2 etatu) Pracowni Ochrony Radiologicznej i Badań Izotopowych. W Instytucie otrzymał w 1975 r. nominację na docenta, w 1978 r. na wniosek Rady Naukowej Instytutu Weterynarii Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk weterynaryjnych, a w 1988 r. Rada Państwa nadała mu tytuł profesora zwyczajnego. W Instytucie Weterynarii przeszedł na emeryturę w 1991 r., z tym że do 1993 r. był kierownikiem pracy finansowanej przez Komitet Badań Naukowych pt.: "Badania nad skutecznością dekontaminacyjną bentonitu przy skażeniach pokarmowych zwierząt radiocezem".
Profesor Stefan Kossakowski od 1957 r. był członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. W latach 1968-69 przewodniczącym oddziału PTNW w Puławach , w latach 1973-78 był sekretarzem naukowym w Zarządzie Głównym PTNW, wiceprezesem w latach 1979- 80 i 1983-84 oraz przez 3 kadencje (1981-82 i 1985-88) prezesem Zarządu Głównego PTNW. Od 1974 jest członkiem zwyczajnym Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego od 1978 r. tj. od czasu jego powstania. W latach 1975-1990 był członkiem Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN i członkiem Komitetu Nauk Zootechnicznych PAN w latach 1977-1990. W 1984 r. został członkiem honorowym towarzystwa Naukowego Medycyny Weterynaryjnej Niemieckiej Republiki Demokratycznej a w 1987 r. został członkiem honorowym PTNW. W maju 1995 r. został powołany na aktywnego członka Nowojorskiej Akademii Nauk.
Prof. Stefan Kossakowski przez cały okres działalności naukowej nie należał do żadnej partii politycznej.
Prof. Stefan Kossakowski był opiekunem jednej pracy habilitacyjnej i promotorem 7 doktorów w dziedzinie toksykologii doświadczalnej i ochrony radiologicznej, szczególnie deficytowych dyscyplinach w naukach weterynaryjnych. Był recenzentem dorobku naukowego 1 zagranicznego kandydata na doktora honoris causa Wydziału Medycyny Weterynaryjnej AR we Wrocławiu, dorobku naukowego 4 kandydatów na profesora nadzwyczajnego, recenzentem 8 prac habilitacyjnych i 17 prac doktorskich oraz wielu recenzji prac zlecanych przez redakcje krajowych czasopism naukowych.
Prof. Stefan Kossakowski jest autorem i współautorem 10 wydawnictw podręcznikowych i skryptowych, z których na szczególną uwagę zasługują jedyne w kraju podręczniki „Weterynaryjna Ochrona Radiologiczna" PWN, Warszawa 1984 r. i „Promieniotwórcze Skażenia Środowiska" PlWet, Puławy, 1995 r.. Jest autorem i współautorem 212 publikacji w tym 121 prac oryginalnych i niejednokrotnie unikatowych, opublikowanych w czasopismach naukowych krajowych, krajowych anglojęzycznych i zagranicznych, 22 referatów naukowych na krajowych konferencjach naukowych oraz 55 doniesień na kongresach i zjazdach naukowych krajowych i zagranicznych. Był także organizatorem kursokonferencji dla kierowników pracowni radiometrycznych podległych Ministerstwu Rolnictwa, w Puławach 29-30.05.1974 r. krajowej konferencji naukowej nt. „Toksykodynamika zatruć zwierząt fosforoorganicznymi środkami trującymi” w Puławach 27.10.1982r. i krajowej konferencji naukowej nt. „Profilaktyka i diagnostyka uszkodzeń popromiennych i skażeń promieniotwórczych zwierząt" w Puławach 12-13.11.1986.r.
Tematyka prowadzonych przez prof. S. Kossakowskiego badań, w początkowym okresie dotyczyła określania możliwości eksploatacyjnych koni taborowych w specyficznych, ekstremalnych warunkach polowych.
Kolejne kierunki prac naukowo badawczych były następujące:
Naukowe przygotowanie do prowadzenia powyższych badań stanowiły odpowiednie staże naukowe szczególnie w Wojskowym Ośrodku Ochrony Radiologicznej w Warszawie, Zakładzie Toksykologii Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii w Warszawie, w Wojskowym Instytucie Chemii i Radiometrii w Rembertowie, w Wojskowym Instytucie Weterynaryjnym w Pradze, w Wojskowym Instytucie Weterynaryjnym w Moskwie i Wszechzwiązkowym Instytucie Eksperymentalnej Weterynarii w Moskwie.
Profesor S. Kossakowski otrzymał za działalność naukową nagrodę naukową redakcji miesięcznika Lekarz Wojskowy (1963), dwukrotnie nagrodę naukową II stopnia Zarządu Głównego PTNW (1968 i 1974), dwukrotnie wyróżnienie naukowe Ministra Obrony Narodowej 1970 i 1980), nagrodę naukową Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1970), nagrodę naukową III stopnia Państwowej Rady d/s Pokojowego Wykorzystania Energii Atomowej (1975), nagrodę naukową zespołową II stopnia Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1976), nagrodę naukową Wydziału Nauk Rolniczych i Leśnych PAN (1985).
W 1996 r. Zarząd Główny PTNW przyznał prof. S. Kossakowskiemu za całokształt dorobku naukowego wyróżnienie honorowe „Pro Scientia Veterinaria Polonia".
Profesor S. Kossakowski otrzymał za działalność społeczno zawodową Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „Polonia Restituta" (2002), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „Polonia Restituta" (1976), Złoty Krzyż Zasługi (1971), medale brązowy, srebrny i złoty Za zasługi dla Obronności Kraju (1968), medale brązowy i srebrny za Zasługi dla Obrony Cywilnej (1985).
Został również wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1987).
Otrzymał medale pamiątkowe z okazji 40 lat i 50 lat Wojskowych Nauk Weterynaryjnych, medal upamiętniający setną rocznicę działalności organizacji społeczno zawodowych polskiej Weterynarii, medal pamiątkowy Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii im. gen. K. Kaczkowskiego, medal Pamiątkowy Za Zasługi dla Województwa Łomżyńskiego i medal pamiątkowy XXX Lecia Służby Weterynaryjnej Województwa Katowickiego. Otrzymał także Odznakę Honorową Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie, odznakę Za Wzorową Pracę w Służbie Weterynaryjnej, odznakę Zasłużony Pracownik Rolnictwa, odznakę Za Zasługi dla Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, odznakę Za Zasługi dla Województwa Lubelskiego i odznakę Zasłużony dla Puław.
Informacje biograficzne i działalności naukowej prof. S. Kossakowskiego zamieszczano w następujących zagranicznych czasopismach naukowych New York Academy of Science, Member Newsletter 03-05.1996, p. 10.Who's is Who in Science and Engineering. Marąuis Edition, New Prowidence USA, 1998, Science 04BC-N 2665.Outstanding Scientists of the 20 th Century International Biographical Centre, Cambridge, England 1998, 40 CT-98. Informacje tego rodzaju zamieszczono również w następujących, wydawnictwach krajowych. Złota Księga Nauki Polskiej - Naukowcy Przełomu Wieków, Polski Instytut Biograficzny 2007, s.360. Złota Księga Nauki Polskiej - Naukowcy Zjednoczonej Europy, Pol.Inst.Biogr.2006, s.371. Złota Księga Nauk Przyrodniczych. Pol. Inst. Biogr.
Z okazji 70-lecia Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie, rektor Uniwersytetu nadał prof. Dr hab. Stefanowi Kossakowskiemu, absolwentowi tego wydziału z I948r Złoty Medal Pamiątkowy „Gaudę Mater Polonia"s
III. Działalność naukowo badawcza
A. Podręczniki i skrypty
Rozwiń...
B. Oryginalne prace naukowo-badawcze
Rozwiń...
C. Artykuły i opracowania referatowe i szkoleniowe
Rozwiń...
IV. Aneks : miasto Stanisławów
Miasto Stanisławów założył w połowie XVII wieku Andrzej Potocki Wojewoda Kijowski, Hetman Polny Koronny na swoich gruntach w widłach rzek Bystrzycy Słotwińskiej i Nadrówniańskiej. Nazwę nadał miastu dla uczczenia pamięci ojca Stanisława „Rewery" Potockiego Kasztelana Krakowskiego i Hetmana Wielkiego Koronnego oraz najstarszego syna też Stanisława Starosty Halickiego, poległego pod Wiedniem. Król Jan Kazimierz nadał miastu prawo magdeburskie i herb, stąd Stanisławów choć był własnością Potockich nosił tytuł "Królewskie Wolne Miasto". W 1811 r. miasto zostało odkupione od Potockich przez rząd austriacki. Herb miasta w ciągu wielu lat ulegał drobnym zmianom i ostatecznie został zatwierdzony w 1938 r. przez Ministra Spraw Wewnętrznych Rzeczpospolitej Polskiej.
Herb kossakowski
Herb Stanisławowa
W okresie międzywojennym (1919-1939) Stanisławów był głównym miastem Pokucia, drugim co do wielkości po Lwowie miastem w Małopolsce Wschodniej. Jako miasto wojewódzkie Stanisławów był istotnym ośrodkiem i administracyjnym i kulturowym na południowo wschodnich Kresach. W 1938 r. miasto liczyło 71000 mieszkańców w tym około 17,5% Żydów, 6,5% Ukraińców a także Ormian, Rusinów, Rumunów, Niemców.
Stanisławów był ważnym węzłem komunikacyjnym szczególnie kolejowym z obejmującą bardzo rozległy teren Dyrekcją Okręgową, Parowozownią Główną i Głównymi Warsztatami Remontowymi. W mieście było 5 kościołów rzymsko katolickich. 1 ormiański, 3 cerkwie grecko katolickie, 1 kościół ewangelicki i 2 synagogi. W mieście stacjonowało dowództwo 11 Karpackiej Dywizji Piechoty, 48 pułk piechoty, 11 pułk artylerii lekkiej, 6 pułk ułanów, 6 dywizjon artylerii konnej, kompania łączności. W mieście były 3 szpitale: powszechny, wojskowy, żydowski i 2 prywatne sanatoria.
Szkolnictwo w mieście stanowiły szkoły powszechne: 5 męskich, 5 żeńskich, 2 koedukacyjne, 2 prywatne i 2 ćwiczeniówki przy liceach pedagogicznych a także szkoła ukraińska, niemiecka i żydowska z hebrajskim językiem nauczania. Szkoły średnie to państwowe męskie gimnazjum i liceum humanistyczne, przyrodnicze i matematyczno fizyczne, liceum pedagogiczne, liceum kupieckie, liceum żydowskie i niemieckie oraz seminarium duchowne greckokatolickie, żeńskie państwowe gimnazjum i liceum, żeńskie liceum pedagogiczne, prywatne gimnazjum i liceum SS Urszulanek i SS Bazylianek (gr. kat.) oraz prywatne gimnazjum i liceum im. E. Orzeszkowej.
Ośrodkami kultury były opera, teatr, kina, Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Towarzystwo Przyjaciół Haculszczyzny, Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i inne.
Ośrodkami sportu były 3 stadiony sportowe i kluby polskie: Wojskowo-Cywilny Klub Rewera, Sokół-Górka, Strzelec Raz-Dwa-Trzy i Stanisławowia, żydowskie: Hakoach, Admira, Makkabi i ukraiński Prołom.
II Wojna Światowa
W dniu 1.09.1939 wojska niemieckie bez wypowiedzenia wojny dokonały napadu na Polskę. Katastrofalnym wydarzeniem w tej kampanii było zerwanie traktatu o nieagresji z Polską i wkroczenie wojsk radzieckich 17.09 do Polski. Okupacja sowiecka Stanisławowa rozpoczęła się 18.09 i trwała do 22.06.1941.r. Charakteryzowały ją głównie kłamstwa propaganda i bezprawne pozbawienie mieszkańców obywatelstwa polskiego i narzucenie obywatelstwa ZSRR. Wielu młodych obywateli polskich wcielono do Armii Czerwonej.
Nastąpiły masowe aresztowania szczególnie mężczyzn i wywóz więźniów ze Stanisławowa, Lwowa i Tarnopola do Kijowa, gdzie najprawdopodobniej zostali zamordowani, Z kolei w lutym 1940 r. rozpoczęto deportację tysięcy Polaków głównie rodzin wojskowych, policyjnych i innych pracowników państwowych (około 80% kobiety i dzieci) do północnych rejonów Rosji europejskiej i południowych Rosji azjatyckiej.
Od wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej 22.05.1941 r. do początku sierpnia tego roku miastem rządzili Węgrzy. Był to dla Polaków pozytywny „przerywnik" w ciężkich latach wojny.
Okupacja niemiecka trwała w Stanisławowie od sierpnia 1941 r. do lipca 1944 r. W dniach 8 i 9 sierpnia 1941 r. ukraińska policja dokonała aresztowań wg listy sporządzonej przez ukraińskich nacjonalistów (byłych nauczycieli) prawie wszystkich stanisławowskich nauczycieli a takie innych osób inteligencji miasta, których doprowadzano do Gestapo. Stąd samochodami ciężarowymi przewożono więźniów do Czarnego Lasu, gdzie zostali zamordowani. Na liście było 111 nauczycieli, 6 lekarzy, 9 inżynierów, 3 księży i 2 żołnierzy. Bardzo wielu Polaków Niemcy wywieźli do obozów pracy lub na przymusowe roboty. Okupanci niemieccy wyniszczyli prawie wszystkich Żydów w mieście. Z ponad 20000 stanisławowskich Żydów ocalało około 300.
Po wojnie światowej Stanisławów pozostaje w granicach ZSRR, wiele tysięcy Polaków wyjeżdża na zachód Polski. Nazwa miasta została zmieniona na Stanisław a od 1962r na Iwanofrankowsk.
Źródła:
1. Harajda R.: Mój Stanisławów. Wyd. Polinfo, Poznań, 1997 r.
2. Kamiński T.: Tajemnica Czarnego Lasu. Wyd. Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Wschodnich, Oddz. w Krakowie.
3. Siedlecki J.: Losy Polaków w ZSRR w latach 1939-1986. Wyd. „Grraf" Gdańsk 1990 r.
V. Aneks dokumentacyjny
Kliknij aby powiekszyć
Świadectwo ukończenia gimnazjum
Kliknij aby powiekszyć
Świadectwo dojrzałości
Kliknij aby powiekszyć
Dyplom ukończenia studiów weterynaryjnych na UMCS
Kliknij aby powiekszyć
Dyplom uzyskania tytułu doktorskiego
Kliknij aby powiekszyć
Dyplom uzyskania habilitacji
Kliknij aby powiekszyć
Powołanie na docenta
Kliknij aby powiekszyć
Tytuł prof. nadzwyczajnego
Kliknij aby powiekszyć
Tytuł prof. zwyczajnego
Kliknij aby powiekszyć
Podziękowanie emerytalne
Kliknij aby powiekszyć
Tytuł honoris causa
Kliknij aby powiekszyć
Członek Academy of Sciences
Kliknij aby powiekszyć
Wyróżnienie za zasługi Instytutu Biograficznego z Cambridge
Kliknij aby powiekszyć
Dyplom Apostolatu Fatimy
VI. Aneks fotobiograficzny
Kliknij aby powiekszyć
Jednoroczniak, Stanisławów 1922
Kliknij aby powiekszyć
Gimnazjalista, Stanisławów 1933
Kliknij aby powiekszyć
Licealista, Stanisławów 1937
Kliknij aby powiekszyć
Maturzysta, Stanisławów 1939
Kliknij aby powiekszyć
Robotnik, Stanisławów 1941
Kliknij aby powiekszyć
Student, Lwów 1944
Kliknij aby powiekszyć
Lekarz weterynarii, Katowice 1948
Kliknij aby powiekszyć
Porucznik, Puławy 1950
Kliknij aby powiekszyć
Pułkownik, Puławy 1968
Kliknij aby powiekszyć
Działkowicz, Puławy 2004
Kontakt
2364799 odwiedzin od 5 stycznia 2004 roku
Google Search

WWW stanislawow.net